Sa apat na taon na ginugol ko sa Unibersidad ng Santo Tomas bilang isang Journalism student, malimit ko na marinig ang freedom of expression na tila ba parang naging sistema na ito sa mga isinusulat ko sa aking mga asignatura.
Bilang parte ng Humanities Department, inaasahan na nasa amin ang mga mapagpahayag na mga tao sa iba't ibang paraan at para sa akin, naipamamalas ko ang freedom of expression at naipapahayag ko ang aking sarili sa pamamagitan ng pagsusulat.
May ilang beses na rin akong nayaya na sumali at dumalo sa mga rally na ginaganap sa Mendiola ngunit wala akong pinuntahan kahit isa at hindi ko pa kailanman nasubukan. Bukod sa takot ko sa matataong lugar, mas gusto ko ang maging tagamasid kaysa maging isang aktibong kalahok sa mga ganitong pangyayari. Kung kaya naman pinakamainam na paraan para sa akin ang pagsusulat.
Pinakaunang rally na aking dinaluhan ang Never Pork-get rally na ginanap sa Luneta noong Setyembre 21.
Bilang pag-alala sa Martial Law, ang rally na ito ay laban sa isa sa mga pinaguusapang isyu ng bansa, ang korupsyon dulot ng pork barrel.
Iba't ibang grupo, organisasyon at mga personalidad ang nagbigay-kulay sa isang pagtitipon na naglalayon na maipahayag sa kasalukuyang gobyerno ang isyu ng maling paggamit sa kaban ng bayan ngayon marami pa rin ang naghihirap at nagdurusa sa bansa.
Iba pala talaga ang pakiramdam na personal mong maranasan ang mga pangyayaring madalas mo lang na mabasa at marinig. Bilang ikaw ang na andoon at person na nakakakita, nakakarinig at higit sa lahat, nakakaramdam ng iba't ibang emosyon at opinyon ng mga taong nakakasalamuha mo. Pinag-uusapan nga namin ni Ate Joy, ang kasa-kasama ko noong araw na iyon, kung gaano ka-malikhain ng mga Pilipino sa pagpapahayag ng kani-kanilang mga damdamin.
Kanya-kanyang pakulo, makikita mo ang iba't ibang paraan ng pagpapahayag ng mga taong nakilahok sa Luneta noong araw na iyon.
Sa pagnanais na marinig ang kanilang mga boses at mga dinadaing na matigil ang mga maling kalakaran na namamayagpag sa gobyerno, ipinadama at ipinakita ng mga kalahok ang kani-kanilang opinyon at damdamin sa pamamagitan ng sining.
Nariyan na ang mga nauuso na statement shirts:
At ang mga agaw-pansin na obra maestra:
Sa mga nasaksihan ko, halo-halong pakiramdam ng saya, lungkot at inis ang naramdaman ko sa araw nito. Bilang nagtatrabaho na rin ako, naiintindihan ko na rin ang halaga ng buwis. May mga ilang buwan din akong nagbulag-bulagan sa mga binabawas sa aking suweldo at sa rally na ito hindi lang basta perang binawas sa suweldo mo ang pinaguusapan. Ang perang ito ay pinaghirapan at ibinibigay mo ng naayon sa batas na may hangaring may patutunguhan itong mabuti. Napagtanto ko na hindi lang perang naibulsa ang pinakausapin dito. Nadawit na rin ang tiwala at hustisyang inaasahan mo sa isang demokratikong bansa. Nagpatong-patong na ang mga isyu ng bansa na hindi pa rin mabigyan-bigyan ng linaw.
Kailan pa kaya natin makikita ang liwanag sa madilim na kuwebang ating kinabibilangan?
Bilang parte ng Humanities Department, inaasahan na nasa amin ang mga mapagpahayag na mga tao sa iba't ibang paraan at para sa akin, naipamamalas ko ang freedom of expression at naipapahayag ko ang aking sarili sa pamamagitan ng pagsusulat.
May ilang beses na rin akong nayaya na sumali at dumalo sa mga rally na ginaganap sa Mendiola ngunit wala akong pinuntahan kahit isa at hindi ko pa kailanman nasubukan. Bukod sa takot ko sa matataong lugar, mas gusto ko ang maging tagamasid kaysa maging isang aktibong kalahok sa mga ganitong pangyayari. Kung kaya naman pinakamainam na paraan para sa akin ang pagsusulat.
Pinakaunang rally na aking dinaluhan ang Never Pork-get rally na ginanap sa Luneta noong Setyembre 21.
Bilang pag-alala sa Martial Law, ang rally na ito ay laban sa isa sa mga pinaguusapang isyu ng bansa, ang korupsyon dulot ng pork barrel.
Iba't ibang grupo, organisasyon at mga personalidad ang nagbigay-kulay sa isang pagtitipon na naglalayon na maipahayag sa kasalukuyang gobyerno ang isyu ng maling paggamit sa kaban ng bayan ngayon marami pa rin ang naghihirap at nagdurusa sa bansa.
 |
Iba pala talaga ang pakiramdam na personal mong maranasan ang mga pangyayaring madalas mo lang na mabasa at marinig. Bilang ikaw ang na andoon at person na nakakakita, nakakarinig at higit sa lahat, nakakaramdam ng iba't ibang emosyon at opinyon ng mga taong nakakasalamuha mo. Pinag-uusapan nga namin ni Ate Joy, ang kasa-kasama ko noong araw na iyon, kung gaano ka-malikhain ng mga Pilipino sa pagpapahayag ng kani-kanilang mga damdamin.
Kanya-kanyang pakulo, makikita mo ang iba't ibang paraan ng pagpapahayag ng mga taong nakilahok sa Luneta noong araw na iyon.
Sa pagnanais na marinig ang kanilang mga boses at mga dinadaing na matigil ang mga maling kalakaran na namamayagpag sa gobyerno, ipinadama at ipinakita ng mga kalahok ang kani-kanilang opinyon at damdamin sa pamamagitan ng sining.
Nariyan na ang mga nauuso na statement shirts:
At ang mga agaw-pansin na obra maestra:
Sa mga nasaksihan ko, halo-halong pakiramdam ng saya, lungkot at inis ang naramdaman ko sa araw nito. Bilang nagtatrabaho na rin ako, naiintindihan ko na rin ang halaga ng buwis. May mga ilang buwan din akong nagbulag-bulagan sa mga binabawas sa aking suweldo at sa rally na ito hindi lang basta perang binawas sa suweldo mo ang pinaguusapan. Ang perang ito ay pinaghirapan at ibinibigay mo ng naayon sa batas na may hangaring may patutunguhan itong mabuti. Napagtanto ko na hindi lang perang naibulsa ang pinakausapin dito. Nadawit na rin ang tiwala at hustisyang inaasahan mo sa isang demokratikong bansa. Nagpatong-patong na ang mga isyu ng bansa na hindi pa rin mabigyan-bigyan ng linaw.
Kailan pa kaya natin makikita ang liwanag sa madilim na kuwebang ating kinabibilangan?
No comments:
Post a Comment